Dit weekend was het een jaar geleden dat tijdens mijn werk een jonge vrouw in mijn armen overleed aan de gevolgen van anorexia. Ik weet de dag nog omdat die middag ook mijn oma overleed. Een jaar geleden dus en dat bracht me aan het denken... De meisjes, jonge vrouwen die aan deze ziekte lijden (dat is het echt) hebben al zo lang mijn hart, ik maakte ze mee als verpleegkundige op de afdeling waar ik werkte en er zijn er een aantal die ik nooit zal vergeten. Het wrong dat we wel fysieke zorg gaven maar dat er psychosociaal niets voor hen was, of niet meer. Toen ik mijn opleiding tot psychosociaal therapeut afrondde, wijdde ik mijn scriptie aan de vraag wat gestalttherapie zou kunnen toevoegen aan de behandeling van patiënten met anorexia. Heel veel, zo bleek en het is interessant om te zien dat dit soms anders is dan de gangbare manier van behandelen. Mijn droom was om psychosociale therapie te gaan geven aan onze patiënten in het ziekenhuis, als aanvulling op de somatiek. Dat is helaas niet gelukt, maar dat weerhoudt mij er niet van om toch de psychosociale therapie voor deze doelgroep neer te zetten. Benieuwd? Dit is wat het kort gezegd inhoudt: